برای خالی نبودن عریضه

آمده‌ام اینجا خودم باشم.

از غم و شادیِ روزگاری بگویم که یحتمل  بعدها حسرتش را میخورم.

به تنگ که می‌آیم از شادی، از اشک، از دلگرمی و یا از ناامیدی مینویسم. و به باورِ من نوشته‌ها زرین ترین یادگار آدمیان است.

یکُم اسفندماهِ نودوهفت